Winter 2024/2025

Lente

Zomer

Herfst

Winter


Winter 2024/2025

17 februari 2025

In het bos is nog geen geringste teken van de naderende lente. De bosbodem is een bruine verzameling van gevallen blad waarin verder voorlopig niets meer te zien is. Knopontwikkeling is nog niet te zien, zelfs niet bij de Europese lariks (Larix decidua). die er meestal vroeg bij is. Maar dat kan ook wel een niet-kloppende herinnering zijn.

De groene plekken mos hier en daar, en zeker als de zon er op schijnt, lijken bijna licht te geven. Het is nog even wachten tot ze gaan bloeien.

Richt je blik op deze mooie dag omhoog en zie de stralend blauwe hemel. Wat een verademing nu we deze winter de zon zo weinig gezien hebben. Je wordt er onwillekeurig vrolijk van die naaldbomen op lange dunne benen tegen de lucht te zien afsteken.

In dit Twickelse productiebos worden regelmatig kruisingen van paden verhard door een lading stenen vanwege optredende erosie. Het lopen wordt er daardoor niet gemakkelijker op en het staat best onnatuurlijk.

De vogelzang is nog heel minimaal op dit moment. Ik hoorde de Boomklever, de Bonte specht, zag en hoorde een overvliegende Raaf en veel koolmezen. Dat ik deze Boomkkruiper ontdekte was leuk want dat gebeurt niet zo vaak. In tegenstelling tot de Boomklever kan dit vogeltje alleen maar van beneden naar boven langs de stam klimmen. Als hij bovenaan komt, vliegt hij omlaag en begint opnieuw. De Boomkruiper weegt maar 9 gram en kan in een koude vriesnacht wel 10 tot 20 procent van zijn gewicht verliezen. Overdag is hij dan ook continu bezig om in het mos en schors van bomen voedsel te zoeken.

Dat het de laatste nachten gevroren heeft, zie je nog aan de kleine dotjes ijshaar die hier en daar op gunstige schaduwplekken te zien zijn. Het zijn er nog maar weinig en wie er niet specifiek op let, zal ze vast ontgaan.

14 februari 2025

De eksters (Pica pica) zijn al bezig met de bouw van hun nesten. Ik zie ze in bomen bezig met het verwoed los trekken van dunne takjes. Daarmee wordt de basis van het nest gemaakt. Dat is best vroeg aangezien ze pas eind maart beginnen te broeden. Eksters zijn slimme dieren, en samen met dolfijnen, mensapen en dolfijnen, voor zover nu bekend, herkennen ze zichzelf in de spiegel. Zo hebben onderzoeken in Duitsland aan het licht gebracht. De kauwen in de tuin hebben niets in te brengen en worden aldoor verjaagd door de eksters. Ze herkennen ook mensen die regelmatig in de buurt van hun nesten komen en achtervolgen die krijsend om ze te verjagen. Er is nauwelijks verschil tussen man en vrouw, de eerste is ietsje groter en forser. De gemiddelde leeftijd van een Ekster is 3 jaar maak hij kan in gunstige omstandigheden veel ouder worden. Het zijn standvogels, het kan dus mogelijk zijn dat je dezelfde Ekster als in het vorige jaar in je tuin ziet.

13 februari 2025

Vanmorgen hoorde ik voor het eerst dit jaar de Turkse tortel (Streptopelia decaocto) roepen. Dat klinkt als een wanhopig “waar ben je”, drie toontjes die bij de vrouw hoger klinken als die bij de man. Ik zag ze deze winter om het huis heel weinig en vroeg me daarbij steeds af waarom ik ze dan niet samen zag. Als ik mijn jaarlijkse fotomappen doorblader zie ik voornamelijk koppeltjes en een enkele solitair. Dat is het kenmerkende gedrag, ze zijn meestal samen als paar. De vogeltelling van vorige maand leverde voor deze soort toch een negende plek op. Waarom ik ze dan zo weinig zie? Wie zal het zeggen! Ik denk wel dat het verdwijnen van bomen uit tuinen, voornamelijk ten gunste van zonnepanelen – een oorzaak is, en buiten de tuinen worden bomen die bij storm omgaan, niet meer bij geplant.

12 februari 2025

De massa sneeuwklokjes in de tuin zijn er klaar voor maar het weer werkt tegen. Het grijze aaneengesloten wolkendek weerhoudt de zon haar stralen naar de aarde te sturen en dus houden de klokjes hun kelkjes gesloten. Kou en afwezigheid van zon maakt dat er geen insecten actief zijn en dus is het aanbieden van nectar en stuifmeel nutteloos. Eenmaal in de warme huiskamer gezet laten de klokjes zich voor de mal houden en openen al binnen een kwartier de kelkjes. Dan wel geen insecten maar wel iemand die er mateloos van kan genieten!

9 februari 2025

Al jaren staat er een groep cyclaampjes in de tuin. Het gaat om de Cyclamen coum. Blijkbaar vindt de soort al die nattigheid wel fijn want door de hele tuin verspreid staan nu plantjes met een enkel bloempje. Ze worden verspreid door mieren die de zaden meenemen. De plantjes zijn altijd mooi omdat hun blad zo fraai getekend is en dat ook in de winter zo blijft.

Het Stinkend nieskruid (Helleborus foetidus) staat in bloei, zo ontdekte ik tijdens een rondje door de tuin. Het is de normale tijd voor deze plant, die behoort tot het geslacht Ranonkel. Een bijzondere plant vind ik, vanwege de kleur van de bloemen die fris appelgoen is.

Een weggewaaide plantenschotel verraadde dat het in de tuin nog steeds wemelt van de jonge naaktslakken. Een flink aantal had zich onder de schotel verscholen maar eenmaal in het licht strekten ze zich uit en gingen op zoek naar een nieuwe schuilplek. De verwachting is dan ook dat het aantal naaktslakken het komende jaar weer massaal zal zijn. Mits er nog een flinke vorstperiode komt. De opwarming van het klimaat laat steeds meer effecten zien in de natuur.

5 januari 2025

Een week of twee geleden zag ik haar voor het laatst, de Venstersectorspin (Zygiella x-notata). Deze maakt een wielweb waar een v-vormig stukje web ontbreekt. Vandaar de naam “vector”. Uit de naam blijkt verder dat de spin een voorkeur heeft voor raamkozijnen. Dat is hier ook het geval, de spin is een taaie, Zij leeft het langst van al onze wielwebspinnen, bij een zachte winter zelfs tot ver in dit seizoen. Volwassen mannetjesspinnen maken geen web, dat doen alleen de vrouwtjes. De paring vindt er eveneens plaats. Voor haar eitjes maakt ze een dik spinsel c.q. cocon, die de eitjes beschermt tegen de vorst. Er zit ook een stof in die werkt als antivries. In het voorjaar worden de jonge spinnetjes geboren.

Mijn spin maakte een dicht matje tegen de bovenkant van het raam en daarin – of liever daarachter - verbleef ze, wachtend op prooien. De spin is een echte muggenvangster maar die zijn er momenteel alleen op zonnige dagen, zo neem ik waar. Als de signaaldraad aangeeft dat er iets in het web is gevlogen, zakt ze vanuit haar schuilplek omlaag naar het kleine webje dat ze als vangnet gemaakt heeft. Dat ik haar niet meer zie betekent waarschijnlijk dat ze door de nachtvorsten van afgelopen wek het loodje heeft gelegd.

2 februari 2025

In het bos was het vandaag licht en windstil. Op sommige plekken was de bodem nog wit bevroren. Ik hoorde de Boomklever, de roep van zowel de Zwarte specht als die van een Havik. Het zou prachtig zijn als die laatste zich hier weer zou vestigen en het gekekker van jongen weer door het bos zou schallen. Voorlopig moest ik me tevreden stellen met deze Roodborst die zich onbevreesd toonde en toestond dat ik hem dicht benaderde. Een geluksmomentje, een vogel of ander dier dat niet voor je weg vlucht.

In de weekends is het altijd druk in het bos Landgoed Hof te Dieren en meestal ga ik er dan niet heen. Vooral rond de bankjes die het centrum vormen van een aantal oude lanen zijn altijd veel wandelaars. Dus koos ik een andere route.

Als de zon schijnt lichten de mossen op de bodem op, hetgeen een aangenaam schouwspel oplevert.

Hoewel in dit bos meerdere percelen kaal zijn geslagen om er boomsoorten in te planten die beter tegen de klimaatverandering kunnen, is er toch weer een laan voorzien van nieuwe beuken. En dat terwijl het met de beuken zo slecht gaat en er vele bezwijken.

Dit bos levert veel kaphout en bewust laat de beheerder veel, heel veel restanten liggen. Overal ligt de bodem bezaaid met obstakels voor het wild. Hier zijn de stronken van de oude beukenhaag verzameld, zoals je op allerlei plekken ziet. Ik vermoed altijd dat dit gebeurt om het wild te weren, we zien het nauwelijks nog. Op zich is het goed om een hoeveelheid oude hout in het bos te laten, veel insecten doen er hun voordeel mee. Maar zoveel als er hier ligt....

Vanwege de zachte winter die we tot nu toe beleefden, gaan sommige processen gewoon door, zoals de ontwikkeling van de Gele korstzwam op een oude gekapte beukenstam.

Op een andere stronk zitten zowel oude als jonge exemplaren van de Tonderzwam. Die zullen over lange tijd het hout verpulverd hebben zodat het weer aan de bodem ten goede komt.

1 februari 2025

Het is half drie en ik krijg een appje van mijn zoon uit het westen des lands: voor het eerst dit jaar zit ik buiten in de zon, heerlijk! Even geloof ik dat het een grap is, maar het bleek waar. In mijn tuin gaat dat nog niet lukken. De nachten worden voorlopig gevoelig kouder en vanmorgen waren bloem en blad bedekt met rijp die met fijne ijsnaaldjes de randen van het blad versierde maar ook een roos die op het verkeerde tijdstip wilde gaan bloeien, een kopje kleiner maakte.

De bloeiende Primula zag er ook fraai uit. Dit winterwondertje vind ik mooier dan sneeuw. Na een paar uur zagen de bloemen er uit als zielige vodjes.

In het bos lagen de blaadjes op de bodem er wit bepoederd bij. Opeens zag je overal weer vormen van de diverse soorten.

Een paar stukken schors leverden een plaatje op dat er bijna als een schilderstuk uitzag. Vergroot het en druk het af, dan heb je een natuurgetrouw kunstwerk aan de muur! De schoonheid was van korte duur, na een paar uur was het kale bos weer even saai als voorheen.

31 januari 2025

Alhoewel gisteren aan het eind van de middag op de plek waar ik woon geen straaltje zon te zien was geweerst, kleurde de ondergaande zon toch eventjes nog de lucht weer wonderschoon.

Iemand bracht mij een paar lange gesmoeide takken van haar Toverhazelaar. De struik bloeit al een poosje, zoals meestal in januari. De bloei vind ik altijd wat rommelig maar daarom niet minder mooi. Bloeien doet de Toverhazelaar aan kleine zijtakjes van het vorige jaar. Lintachtige dunne bloemblaadjes met in het hart de meeldraden. Ze staan met twee, soms drie of ook wel een, naast elkaar en vormen een tros, zoals dat heet. Ik ontdekte op een van de takken een zaaddoosje, dat had ik nog niet eerder gezien. Geen wonder ook want de bevruchting moet plaatsvinden door insecten en in januari zijn die er nauwelijks. Het zaaddoosje is keihard en bevat twee zaden, het wordt gevormd aan het eind van het groeiseizoen. Als het zaaddoosje ingedroogd is, knapt het open en de zaden schieten er uit alsof ze door een katapult gelanceerd worden. Pas na twee jaar onkiemende zaden. Wat een gecompliceerde struik, die heerlijke vroegbloeier!

Vanmiddag zag ik in een tuin alweer de winteraconietjes bloeien. Bloemblaadjes dicht want voor bestuiving is de tijd nog niet goed. Ook de eerste krokussen zag ik in een tuin. Nu maar weer afwachten wat de volgende maand zal brengen. Maar aangezien januari al eerder op februari leek, en die ontwikkeling de laatste tijden zich steeds verder doorzet, zal het hopelijk meevallen.

24 januari 2025

Dit weekend kan er weer geteld worden. Veel vogels verdwijnen steeds sneller uit onze tuinen, zo schrijft Vogelbescherming. Om daar een goed beeld van te krijgen, worden jaarlijks 2 tellingen gehouden, in het voor- en najaar. Het akelige usustovires dat in de voorbije jaren zo’n slachting hield onder merels, is weer helemaal terug. Je ziet de zwarte vogels dan ook steeds minder. Nu zal het de vogeltelling nog niet zo beïnvloeden, het virus wordt namelijk overgebracht door muggen die er in dit jaargetij nog niet zijn. In de nazomer van vorig jaar waren de gevolgen massaal zichtbaar. De telprocedure: ga een half uurtje voor het raam zitten en schrijf op wat je ziet. Als je niet of nauwelijks vogels ontdekt, is dat ook belangrijk om door te geven. Ga voor het doorgeven van je telling naar de website van Vogelbescherming.

21 januari 2025

Ik ga meer en meer de kleuren missen in de tuin en in het bos. Daarom op deze zoveelste grijze dag een kleurig plaatje van een gedroogde bloem van de Hortensia.

Alhoewel het weer er niet toe uitnodigt probeer ik elke dag mezelf zover te krijgen een stuk buiten te lopen. Zo zag ik gisteren deze tak met een rare klont vervormd ijshaar op de top.

Het is leuk om te zoeken naar vormen. Op boomstammen, planten of in dode takken. Een laatste plek waar het ijshaar nog enigszins herkenbaar was, deed mij denken aan een wollig schaapje dat op de bosbodem lag te slapen.

Dat het voorjaar zich hier en daar al een beetje roert, voelen ook de vogels in hun lijfjes. De koolmezen roepen zodra het even weer wat zachter wordt en een enkeling inspecteert al de nestkasten.

De Gaai komt regelmatig weer op de pindasnoeren af. Of het dezelfde is die tot ver in het najaar verscheen, weet je nooit maar het is wel leuk om te denken dat het zo is. De mist en het vale licht maken het fotograferen er niet beter op.

Nooit eerder waren er 's winters zoveel kauwtjes in de tuin. Ik vraag me af of het in de grasveldjes te nat is voor prooidiertjes. Dan zijn onze tuinen natuurlijk een makkelijk toegangbaar alternatief.

19 januari 2025

Het aantal grijze dagen is nog nooit zo hoog geweest. Wat missen we de zon! Ook vandaag is het mistig en vochtig langs de Veluwezoom, je zou er mistroostig van worden!

Voor het eerst sinds 762 aaneengesloten ijsvrije dagen hebben we overdag weer een paar graden vorst en dat is een record. Wel waren er nachtvorsten maar geen dagvorsten. Nog steeds zijn er mensen die de klimaatverandering wegwuiven als een onwaarheid terwijl het zo duidelijk is en je het onder je ogen ziet gebeuren. Elk jaar hoop ik weer eens een dag mee te maken dat de bomen wit zijn van rijp maar tot nu toe is dat hier ook dit jaar niet gebeurd ondanks nachtvorst gecombineerd met dichte mist. Wel dragen lage struiken en dode planten mooi berijpt spinrag.

Maar ijshaar is er dankzij de nachtvorsten van de laatste dagen wel, het bos lijkt wel bezaaid met dotten watten die overal zijn neergegooid. Voor ijshaar moet je in het beukenbos zijn, het ontstaat op dood hout dat niet alleen op de grond ligt maar ook nog aan de bomen zit. Mits er stukken schors afgevallen zijn.

Het mooist is ijshaar dat op takken en takjes verschijnt die op de grond liggen. Hoe het eruit ziet hangt af van de omstandigheden. Is het windstil dan blijft het veruit het mooist omdat de uit het hout geperste en meteen bevroren vochtstraaltjes die de "haren" vormen, onaangetast blijven terwijl wind ze alle kanten opwaait.Vandaag was het ijshaar alweer een paar dagen oud en niet meer optimaal.

Deze foto maakte ik vanmorgen, ik vond dit van veraf bijzonder omdat het om een opvallend afwijkende vorm leek die ik niet eerder gevonden had. In Engelstalige landen noemen ze dit een frostflower. De werkelijkheid is dat langs de bospaden heel veel tissues liggen die mensen onverschillig van zich afgooien. Tussen al die dotten ijshaar vielen ze niet meer op maar als het later deze week weer dooit des te meer.

15 januari 2025

Afgelopen maandag, toen de zon zo heerlijk scheen, ben ik opnieuw naar de IJssel gegaan, maar toen met de camera. De immense watervlakte was indrukwekkend en het licht was mooi. Ik kon me niet herinneren dat het water eerder zo'n groot oppervlak van de uiterwaard had opgeslokt maar iemand vertelde me dat het in de jaren vijftig ook zo was.

Ik fietste ook nog even de Doesburgse dijk op en het was bijna ongelooflijk dat het water ook tot hier stond. In de verte kon je de pont bij het haventje in Dieren op het water zien liggen. Het leuke is op zulke bijzondere momenten dat mensen al heel snel met elkaar in gesprek gaan. Je hoeft maar "mooi he!" te zeggen of je hoort allerlei verhalen.

Even niet uitzoomen zodat je met de zonnenkap op de lens een rond tafereeltje kunt maken. Op dit plaatje is niets meer te zien van een aanlegsteiger voor de pont. Het water van de IJssel is alweer aan het zakken, dus wachten maar weer of deze winter nog overstromingen zullen komen.

12 januari 2024

Zondagmorgen moest ik al vroeg op pad en reed eerst even langs de IJssel om te zien hoe hoog het water stond. Snel even een kiekje geschoten van hoe mooi het ook bij nevelig weer kan zijn.

10 januari 2025

IJsbloemen op de ruiten zie je niet snel meer in de winter, zeker niet in onze verwarmde en geïsoleerde huizen. Maar op de autoruiten willen ze wel groeien. Daar zag ik ze vanmorgen toen de temperatuur nog maar net boven het vriespunt uitkroop. Wonderlijke kunstwerken van de natuur. Zo prachtig als ik ze als kind zag bij het wakker worden na een vriesnacht, heb ik ze al lang niet meer gezien.

De geranium Suzanne is een van de sterkste planten. Overal zie je ze nog steeds bloeien in de gemeenteperken waar ze vaak worden neergezet. Ik nam een takje mee naar huis om de bloem te fotograferen.

Wat sterkte betreft mag ook de Goudsbloem niet onvermeld blijven. Op de volkstuin staan er meerdere te bloeien, ondanks de koude wind die daar vrij toegang heeft.

Tot mijn verbazing zag ik ergens onder een haag een bloeiende Maagdenpalm. Dat is wel heel uitzonderlijk voor januari.

Een echte eersteling is de Primula veris waarvan ik de eerste bloei in de tuin vond. Bijna half januari, het is tot nu toe een vreemde winter.

7 januari 2025

Vanmorgen, tijdens enorme hoosbuien, zat ik mijn papieren natuurdagboek eens door te kijken. Daar schreef ik door de jaren heen in op wat er buiten allemaal gebeurde. Ik lees: 7-1-2009, "het wordt almaar kouder. Sneeuw, ijs, nachtemperatuur min 17 graden, overdag min 7. Voor het eerst in 12 jaren wordt er een schaatsmaraton gereden op de Oostvaardersplassen". Nou, hoezeer ik dit halfzachte grauwe winterweer van de laatste weken verafschuw, toch zou ik het koude weer van toen niet prefereren.

Voor veel levensvormen in de natuur moet echter die enorme en voortdurende regenval funest zijn. Denk bijvoorbeeld aan de poppen van kevers, vlinders en dergelijke die overwinteren in de bladerlaag van bos en tuin en voortdurend blootgesteld worden aan vocht. Dat kan niet goed gaan, zo lijkt me.

Ook holen van muizen en konijnen, die geen droog plekje meer zijn om te slapen. Op de trottoirs blijven plassen liggen, in het bos zakt het water niet eens meer meteen de bodem in, alles is verzadigd door het regenwater.

Of hommelkoninginnen die ondiepe kuiltjes maken in de bodem om te overwinteren. Ze hebben al bevruchte eicellen in hun lijfjes en als ze bij deze wweersomstandigheden dood gaan, gaat er een hele toekomstige generatie verloren. Het gaat al slecht met deze soort.

Als het veel regent komen vaak regenwormen bovengronds. Als hun gangen vollopen met water ontstaat er zuurstofgebrek. Als dan ook de bodem nog dicht slaat en ze daar niet meer goed in kunnen graven, is het afgelopen met ze. Toen vandaag de zon een poosje scheen, was het duidelijk merkbaar dat het licht weer terug kruipt. Nu de zon nog, die wordt door mens en dier zeer gemist!

5 januari 2025

Nog niet geheel uitgeslapen besloot ik toch maar meteen het bos in te gaan. De pret zou van heel korte duur zijn, zo was voorspeld. Dus uit bed, in de kleren, jas aan en op pad. Ik hoef maar een heel klein stukje te lopen en het bos ligt voor mij.

Vers gevallen sneeuw is altijd zo mooi, ongerept zelfs sereen, maar dit keer volgde de dooi al wel heel snel. Maar goed, er lag nog een witte deken over het bos.

Ze zijn je altijd voor, de hondeneigenaars die hun beestjes uitlaten. Afdrukken zijn goed te zien in de sneeuw maar het waren wel de enige van zoogdieren die ik zag.

Hoeveel er ook gelopen wordt over de bospaden, grassen kunnen als geen ander de druk weerstaan en in de sneeuw komen ze het meest tot hun recht.

De regen maakte van het bos al snel een soppige bende en na een kort wandelingetje ben ik weer huiswaarts gegaan waar ook in de tuin alles inmiddels druipte en het moois smolt als sneeuw voor de zon. Al is dit een rare vergelijking want de zon was opnieuw vandaag niet te zien.

1 januari 2025

De woelige overgang van oud naar nieuw is voorbij. Voor een deel van ons een feest, voor anderen een kans voor geweld en vernieling van andermans eigendommen. Opnieuw jongeren die levenslang met oogletsel, lichamelijk ongeluk of errger verder moeten in het leven. Politieagenten en hulpverleners opnieuw het mikpunt van agressie. Er zijn steeds meer tegenstanders van vuurwerk, ik ben er een van gezien de enorme schade op allerlei gebied. We hebben Zwarte Piet al het land uitgeschopt, nu nog de vuurwerkellende. Landen om ons heen bezien met verbijstering hoe dit hier allemaal geaccepteerd wordt. Ik wens iedereen een jaar toe dat beter zal zijn dan het jaar dat we achter ons lieten. Als we nu eens klein zouden beginnen en niet alleen van anderen eisen dat zij integreren maar dat wederzijds doen. Zou ons dat niet een beetje verder helpen?

31 december 2024

De laatste dag van dit wereldwijd donkere, treurige jaar. Verschrikkelijke oorlogen met zoveel doden, weduwen, weeskinderen, milieuschade. Een record aantal natuurrampen, een te snel veranderend klimaat, droogte, overstromingen. Onvoorstelbaar veel mensen die op de vlucht zijn, ontheemd geraakt en angstig zijn. En het komt almaar dichterbij…. De mensheid lijkt het spoor bijster. En terwijl elders mensen een schuilplek zoeken voor het geweld wordt vanvond in ons land een kleine milieuramp de lucht ingeschoten, voor 118 miljoen aan vuurwerk, geld waarvoor wij zoveel goeds zouden kunnen doen. Alleen al die 10 minuten durende vuurwerkshow in Rotterdam voor een miljoen euro. Zo bizar!

30 december 2024

Wat was het vandaag weer naargeestig grijs, nat en donker! En toch hoorde ik voor het eerst weer een optimistische Koolmees zingen. Omdat ik dit soort dingetjes jaar na jaar noteer, zag ik dat dit de eerste zingende mees is die ik in de decembermaand hoorde. Nr twee op de ranglijst hoorde ik op 13 januari van dit jaar. Ik hoorde hem maar zag hem niet. Daarom deze jonge mees dan maar op dit plekje.

Hoewel alle vogelvoer dat ik aanbied nauwelijks wordt gegeten, zijn het nu de kernen van de zonnepitten die bezocht worden door wat kool- en pimpelmeesjes. Maar ook de Roodborst lust ze graag. Met dit weer zijn de vogels nauwelijks te fotograferen en elk plaatje wordt "dun".

Tsonge, zowaar een Merel in de tuin! Dat is deze winter bijna een zeldzaamheid. Ik zag hem scharrelen tussen het afgevallen blad van de Duitse pijp. Meteen dus maar (biologische) rozijnen gekocht en neergelegd maar de vogel kwam niet meer terug. Erg saai dat de vogels het zo af laten weten.

Alles buiten is kleddernat, zo ook de vogelvoerhuisjes. Zo nat, dat er zwammetjes op beginnen te groeien. Het Meniezwammetje (Nectria cinnabarina) kleurt de dakjes van de huisjes met heel kleine gele kloddertjes. Ze behoren tot de familie slijmzwammen.

28 december 2024

Het jaar 2024 was warm maar heel somber en kletsnat, zo lees ik. En dat is te merken, zeker deze laatste maand. Het aantal grijze, vochtige, mistige dagen isongekend, In de tuin zie ik bloeiende Primula's in roze en wit maar de natte bloemen zien er treurig uit. Een stengel van de Japanse wijnbes is niet door regen maar door de intense vochtigheid helepaal bepareld met druppeltjes. Voor de fotografen onder ons is het huilen met de pet op.

De laatste bloem van het jaar hangt aan de Fuchsia. Die is gegroeid uit een stek die uit Schotland werd meegebracht. Daarom heeft hij het ook zo lang volgehouden, het zit in z'n genen!

De eerste sneeuwklokjes staan alweer boven de grond. Voor bloei is het nog wat te vroeg. Maar opzienbarend is het niet, elk jaar om deze tijd verschijnen hun neuzen boven de grond. Hoop doet leven, je ziet dat het voorjaar al staat te trappelen terwijl de winter nog lang duurt.

De vogels schitteren hier nog steeds door onzichtbaarheid. Maar ik ben niet de enige die het signaleert, anders zou ik denken dat het mijn tuin is die niet deugt. Slechts af en toe zie ik een mees voorbijkomen en mussen hoor ik alleen maar onderweg als ik langs dicht struikgewas kom. Weken ligt nu al het voer in de vogelhuisjes maar geen vogel komt er op af. Zelfs de zonnepitten die het altijd zo goed doen, liggen te ontkiemen en de gedroogde meelwormen worden door geen vogel opgehaald.

Heel af en toe komt er een Kauw langs om te zien of er wat te halen valt. Dit exempaar ziet er uit alsof zelfs op zijn veren groene algen groeien. Hoe dat komt, weet ik niet. Wel een grappig gezicht.

24 december 2024

In deze woelige wereld is de kersttijd een mooie periode voor bezinning. Vrede op aarde lijkt verder weg dan ooit.

21 december 2024

Vandaag begint de winter, al zou je het niet zeggen. De regenval tot nu toe is onkekend, de bodem zo verzadigd dat het water nauwelijks nog wegzakt. We raken meer en meer gewend aan het veranderderende klimaat en een winter met sneeuw en ijs lijkt onderhand iets geworden van het verre verleden. Ik zou hier een plaatje kunnen plaatsen van de natte omstandigheden in het bos maar om toch nog wat fleurigs te bieden, hierbij een foto van een mooie man sijs. Ik hoop ze deze winter weer in de tuin te zien.